Hondengedrag – Neotenie

Neotenie – lichamelijk

Door het domesticatieproces van de wolf is een verschijnsel ontstaan dat de biologen neotenie noemen. Dit houdt in dat, in tegenstelling tot zijn stamvader de wolf, een hond niet volledig volwassen wordt, maar zijn ‘jongheid’ (neo) blijft vasthouden (tenie). Dit gebeurt zowel op het lichamelijke als op het geestelijke vlak.

De meeste honden houden een ‘kindachtig’ uiterlijk dat vooral zichtbaar is bij de kop: rond, met grote en ronde ogen. Dit vertedert ons en roept verzorgingsgedrag en aanhankelijkheid bij ons op. We noemen dit ook wel het ‘kindschema’. Bij hondenrassen die dichterbij de wolf staan, zoals de Siberische Husky of de Akita Inu, komt dit kindschema veel minder voor, zij hebben een spitsere kop en schuinstaande ogen.

Neotenie – geestelijk

Ook op het geestelijke vlak stopt de ontwikkeling naar volwassenheid op een bepaald punt. Een kenmerk van volwassenheid is dat je je familie/roedel verlaat en zelfstandig gaat leven. Onze honden doen dit niet, hebben die drang niet, en kunnen daarom bij ons leven. Je ziet dit ook bij de zogenaamde sociale afstand tussen soortgenoten. Volwassen wolven liggen niet meer dicht tegen elkaar aan, maar onze honden doen dit wel, zowel bij elkaar als bij ons.

Onze honden blijven dus als het ware kinderen met een onvolwassen karakter en een kinderlijke persoonlijkheid. Dat geeft ons als eigenaars de plicht om hen op adequate wijze op te voeden, voor hen te zorgen en hen te blijven begeleiden. Honden blijven hun hele leven afhankelijk van ons en wij blijven voor hen verantwoordelijk. We kunnen en mogen hen niet aan hun lot overlaten, daarmee doen we hen onrecht. Honden kunnen een hoge rangpositie geestelijk niet aan, ze zijn er niet rijp genoeg voor en zullen dat nooit worden. Als ze toch door ons, bewust of onbewust, in een hogere positie worden gemanoeuvreerd, zullen ze onzeker worden en zeker niet gelukkig zijn.