Lichaamstaal van een hond – Agressie en mimiek

Een hond kan met behulp van zijn mimiek de mate van agressie aangeven, zijn bereidheid tot al dan niet aanvallen. Hiertoe trekt hij zijn lippen en neus op om zijn tanden en kiezen te laten zien. De mate van agressie kan variëren van dominante agressie, via ambivalente agressie tot angstagressie.

Dominante agressie

Als een hond bereid is om onvoorwaardelijk aan te vallen vanuit een dominante, ranghoge positie, trekt hij zijn lippen en neus naar voren omhoog, zodat alleen zijn tanden en voorste kiezen zichtbaar zijn. Uiteraard gaat dit gepaard met een dominante lichaamshouding (staart hoog, oren naar voren). Dit is dominante agressie, die echter zelden voorkomt.

Ambivalente agressie

Twijfelt een hond of hij aan zal vallen of zal wijken, vertoont hij naast zijn ambivalente lichaamshouding een mimiek waarbij zijn lippen en neus niet naar voren omhoog getrokken zijn, maar enigszins halverwege. Hij laat meer van zijn gebit zien. Daarbij blaft hij nerveus en beweegt nu eens voorwaarts en dan weer achterwaarts heen en weer. Ook zijn staart beweegt nerveus heen en weer, wat niet verward moet worden met kwispelen. De ene keer is zijn staart hoog en zijn de oren naar achteren gericht, de andere keer is dit andersom. Dit noemen we ambivalente agressie, die helaas vaak voorkomt.

Angstagressie

Een angstige hond die zo in het nauw gedreven is, dat hij geen kant meer op kan, zal angstagressie vertonen. Zijn neus en lippen zijn helemaal naar achteren toe opgetrokken, zodat zijn hele gebit zichtbaar is. Vanuit zijn angstige lichaamshouding (staart tussen de achterpoten, oren stijf naar achteren), zal hij alleen als het niet anders kan één korte bijtaanval verrichten en dan weer proberen te vluchten.